- didmək
- f.1. Yun, pambıq və s. -ni xırda hissələrə ayırmaq, lif-lif ayırmaq, tel-tel ayırmaq. Səlimnaz arvad təzə yorğan salmaq üçün yun didirdi. M. Hüs..2. Dimdiyi ilə parça-parça etmək, qoparmaq, dağıtmaq, ovub çıxarmaq (quşlar haqqında). Qarğalar leşi didirlər. – Dilin olmasa, gözünü qarğalar didər. (Ata. sözü). Ovlayıb öz şikarını uçaraq; Qonur, orda didib yeyir çalağan. A. S.. // Dırnağı, dişi və s. ilə parça-parça etmək, tikə-tikə etmək, doğrayıb tökmək. O, əlindəki bir parça kağızı dişi ilə didib vaqona püfləyirdi. M. S. O.. // məc. Ruhi əzab vermək, iztirab vermək, incitmək; xırpalamaq. <Hacı Murad:> Hərəniz bir tərəfdən soxulub cəmdəyimi didirsiniz. S. S. A.. <İncə:> Onun görkəmi ürəyi didir. C. C.. Bildilər o zaman Hacı bəhərçin; Didəcək onları qurddan da betər. H. K. S.. Bir-birini didmək – vuruşmaq, dalaşmaq, çeynəşmək, boğuşmaq, didişmək. <Məsmə:> Orda adamlar birbirini didirmişlər. M. C..3. Cırmaqlamaq, saçlarını yolmaq. Gülnaz əlləri ilə <Məmmədin> üzünü, gözünü didir, çırpınıb çıxmağa can atırdı. M. İ.. Gülüş iti dırnaqları ilə Məmişin üzgözünü didməyə başladı. S. R..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.